Του Κωνσταντίνου Μαδεμλή.
Ας δούμε καταρχήν τι σημαίνει αλυτρωτισμός.
Αλυτρωτισμός γερμανιστί Irredentismus, αγγλιστί irredentism, είναι η πολιτικοκοινωνική κίνηση για την απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών.
Όλο το οικοδόμημα τόσο του βουλγαρικού αλυτρωτισμού όσο και του σκοπιανού στηρίζεται στο γεγονός ότι θεωρούν τα δύο αυτά κράτη ότι υπάρχουν αλύτρωτοι ομοεθνείς, δηλαδή «Βούλγαροι» και «Μακεδόνες» αντίστοιχα στη Μακεδονία που πρέπει να απελευθερωθούν και να ενσωματωθούν στην «Ενιαία Μακεδονία» η οποία έχει και για τις δύο χώρες τα ίδια γεωγραφικά όρια και διαφέρει από την ελληνική Μακεδονία.
Για να καταλάβουμε καλύτερα αυτούς τους αλυτρωτισμούς στη Μακεδονία θα πρέπει να εξετάσουμε την εθνολογική κατάσταση στις αρχές του 20ου αιώνα πριν την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα ο οποίος έγινε μεταξύ της Βουλγαρικής τρομοκρατικής Οργάνωσης «Εσωτερικής Επαναστατικής Οργάνωσης Μακεδονίας και Αδριανούπολης» γνωστής ως VMRO και του Ελληνικού Μακεδονικού Κομιτάτου.
Η VMRO ιδρύθηκε το 1893 στη Θεσσαλονίκη για να ολοκληρώσει τις επιθυμίες της Βουλγαρίας για την δημιουργία μιας Μεγάλης Βουλγαρίας στην οποία η Μακεδονία θα αποτελούσε τμήμα της.
Η VMRO για να πραγματοποιήσει τον στόχο αυτό προσπαθούσε με τρομοκρατικές ενέργειες και δολοφονίες από το 1893 να αναγκάσει τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας και της Θράκης να προσχωρήσουν στη Βουλγαρική Εκκλησία ή Εξαρχία όπως ονομάζονταν τότε για να αυξήσει το ποσοστό των «Βουλγάρων» της Μακεδονίας.
Προσχώρηση στη Βουλγαρική εξαρχία όμως σήμαινε βουλγαρική εθνική συνείδηση.
Από το 1893 μέχρι το 1904 η VMRO έχει προβεί σε συστηματικές δολοφονίες διαφωνούντων Γραικομάνων, από την Δυτική Μακεδονία μέχρι την Ανατολική Θράκη-Ανδριανούπολη. Ο κατάλογος των συνολικά πάνω από 400 δολοφονημένων Γραικομάνων προέδρων, παρέδρων, ιερέων, δασκάλων και επιφανών Γραικομάνων βρίσκεται στις αναφορές των Μητροπολιτών των ελληνικών μητροπόλεων προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και ο οποίος έχει εκδοθεί το 1904 από το Πατριαρχείο.
Οι σλαβόφωνοι Γραικομάνοι ήταν και είναι και σήμερα η ζωντανή απόδειξη για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Άλλο σλαβοφωνία και άλλο σλαβικότητα!
Η τρομοκρατία της VMRO από το 1893 κατάφερε να διαχωρίσει τους σλαβόφωνους σε Βουλγάρους της Μακεδονίας και Έλληνες της Μακεδονίας ή καλύτερα Γραικομάνους
Γιατί έγιναν αυτές οι δολοφονίες;
Επειδή οι σλαβόφωνοι Έλληνες της Μακεδονίας από το 9ο μ.Χ. αιώνα ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή ήταν πατριαρχικοί και δεν ήθελαν την αλλοίωση της εκκλησιαστικής και πολιτιστικής τους παράδοσης, δηλαδή της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Για να τρομοκρατηθεί ο απλός σλαβόφωνος ελληνισμός και να προσχωρήσει στη βουλγαρική εκκλησία έπρεπε να δολοφονηθούν οι σλαβόφωνοι ηγέτες του που ήταν πρόεδροι, ιερείς, δάσκαλοι και έμποροι.
Σήμερα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τους κομιτατζήδες της VMRO Ταλιμπάν γιατί οι 400 δολοφονημένοι από το 1893-1904 και οι χιλιάδες Γραικομάνοι στην διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη τους στην ελληνικότητα τους.
Σε πρώτη φάση όποιος προσχωρούσε στην Εξαρχία απαρνιόταν την εκκλησιαστική ελληνική του παράδοση και κληρονομιά και σε δεύτερη μέσω της διδασκαλίας της βουλγαρικής γλώσσας και παιδείας ασπάζονταν έναν ξένο πολιτισμό, τον βουλγαρικό.
Όλα τα ιδρυτικά μέλη της VMRO ήταν Βούλγαροι δάσκαλοι, δηλαδή δίδασκαν την επίσημη λόγια βουλγαρική γλώσσα στα βουλγαρικά σχολεία της βουλγαρικής Εξαρχίας της Μακεδονίας, εισάγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία τη βουλγαρική παράδοση στη Μακεδονία.
Το Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1904, δηλαδή 10 χρόνια μετά από το Βουλγαρικό Κομιτάτο και αφού η κατάσταση στη Μακεδονία είχε φτάσει στο απροχώρητο από τις εκκαθαρίσεις των Γραικομάνων από την VMRO στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία.
Δηλαδή η διαφορά του Βουλγαρικού από το Ελληνικό κομιτάτο ήταν ότι το Ελληνικό πολεμούσε για την διάσωση της πάτριας ελληνικής πολιτιστικής παράδοσης ενώ στόχος του Βουλγαρικού η αλλοίωση της και ο εκβουλγαρισμός.
Επομένως οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, στο βουλγαρικό και στο ελληνικό, όμως όλοι οι σλαβόφωνοι μιλούσαν μια και την ίδια γλώσσα η οποία ονομάζονταν από όλες της χώρες ως «βουλγαρικά».
Σήμερα μπορεί 140 χώρες να αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία τότε όμως, στις αρχές του 20ου αιώνα ΟΛΕΣ οι χώρες του κόσμου, εκτός της Ελλάδας αναγνώριζαν όλη τη Μακεδονία ως βουλγαρική και την γλώσσα της Μακεδονίας ως βουλγαρική.
Κανείς, εκτός των Ελλήνων δεν πίστευε τότε στην ελληνικότητα της Μακεδονίας!
Η «μακεδονική γλώσσα» ήταν άγνωστη όπως και το «μακεδονικό έθνος» , επομένως «Μακεδόνες» της Μακεδονίας στις αρχές του 20ου αιώνα δεν υπήρχαν.
Στη δύσκολη αυτή φαινομενικά τελειωμένη υπόθεση της Μακεδονίας εμφανίστηκε ο Παύλος Μελάς ο οποίος με την παρουσία του στη Μακεδονία ανέτρεψε όλο το σκηνικό.
Ο Θάνατος του ήρωα αυτού ξύπνησε τα πατριωτικά αισθήματα σε όλη την Ελλαδα για τον κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα από τον εκβουλγαρισμό που επιχειρούσε η VMRO και την αλλοίωση της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Γ αυτήν την ελληνικότητα θυσιάστηκε ο Παύλος Μελάς.
Σήμερα με την Συνθήκη των Πρεσπών βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη κατάσταση όπου αμφισβητείται δυστυχώς η ελληνικότητα της Μακεδονίας και από «Έλληνες» διανοούμενους που ηθελημένα αγνοούν τους χιλιάδες Γραικομάνους που δολοφονήθηκαν από τους Ταλιμπάν κομιτατζήδες.
Εν κατακλείδι:
Η τότε VMRO όπως και οι σημερινές θυγατρικές της VMRO-DPMNE στα Σκόπια και VMRO-BND στη Βουλγαρία θέλουν την Μακεδονία σλαβική γιατί στηρίζονται στη λανθασμένη θέση ότι σλαβοφωνία σημαίνει σλαβικότητα.
Δεν είναι φαντασίωση λοιπόν η ελληνικότητα της Μακεδονίας αλλά η σλαβικότητα.
Η Μακεδονία δεν είναι ελληνική αλλά ΕΛΛΑΔΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου